Konstytucyjna Partia Unii

Konstytucyjna Partia Unii^[1], także Partia Unii Konstytucyjnej^[2] (ang. Constitutional Union Party) – partia polityczna istniejąca i działająca w Stanach Zjednoczonych w latach 1859–1861.

Partia Unii Konstytucyjnej zaczęła się formować, kiedy to amerykańskie partie polityczne ulegały rozłamom, wynikającym z różnic w kwestii niewolnictwa oraz grożącej secesji Południa^[3]. W Partii Republikańskiej o urząd prezydenta rywalizowali William H. Seward i Abraham Lincoln^[4]. W Partii Demokratycznej spór toczyli Stephen A. Douglas i John Cabell Breckinridge^[5]. Jeszcze przed kampanią poprzedzającą wybory prezydenckie w 1860 roku, w 1859 roku powstała Konstytucyjna Partia Unii, złożona z dawnych wigów i nic niewiedzących^[6]. Członkowie tej formacji nie zajmowali stanowiska w głównych sprawach spornych, pragnąc jedynie zachowania jedności kraju^[3]. W ich programie nie znalazło się nic na temat kwestii niewolnictwa, a ich głównym hasłem było „Konstytucja, unia stanów i egzekucja prawa”^[7]. Liczyli, że nie skupiając się na kontrowersyjnych kwestiach i podkreślając patriotyzm zyskają sympatię umiarkowanych wyborców, zarówno z Północy jak i z Południa^[7]. Częściowo odniosło to skutek, gdyż do jej zwolenników należeli także unioniści ze stanów południowych^[3].

Na konwencji wyborczej w Baltimore 9-10 maja 1860 roku członkowie nowej partii udzielili Johnowi Bellowi nominacji prezydenckiej i Edwardowi Everettowi nominacji wiceprezydenckiej w listopadowych wyborach^[7]. Mieli nadzieję, że rozbieżności w dwóch głównych obozach politycznych doprowadzą do pata i konieczności wyboru prezydenta przez Izbę Reprezentantów^[7]. Bell uzyskał ponad 590 tysięcy głosów powszechnych (12.6% całości) i 39 głosów elektorskich^[8]. Krótko po wybuchu wojny secesyjnej partia uległa rozpadowi^[6].